historie_svlv
SPORTVERENIGING LAURENTIUS VOORSCHOTEN (S.V.L.V.)
Aan het begin van de vorige eeuw was Voorschoten een schilderachtig dorp. De ‘parel aan de Vliet’ telde 4.000 inwoners, die nauwlettend in de gaten werden gehouden door een echte veldwachter. De blauwe tram boemelde dagelijks door de Schoolstraat, die destijds nog Achterweg heette. De Gemeente kocht zijn eerste vuilniswagen van de tolgelden die op de Leidseweg geheven werden. Het raadhuis was nog gevestigd in de Treubstraat, om de hoek van Café de Sport. Een treinverbinding had Voorschoten al lang, want die was reeds in 1843 langs het dorp gelegd.
Het was in deze periode dat Paulus Meijer als pastoor geïnstalleerd werd in de Laurentiusparochie. Pastoor Meijer was een organisator in hart en nieren. Volgens de overlevering was hij doordrongen van ‘de noodzaak om de jeugd te organiseren en haar zo te beschermen tegen de invloed van anders denkenden’. In het jaar van zijn aankomst werd voor Fl. 19.000,- een sportterrein gekocht en een voetbalclub opgericht. Dit werd grotendeels bekostigd met de opbrengst van de grond die onteigend werd voor de aanleg van de trambaan langs de kerk aan de Leidseweg! S.L.C. was de eerste voetbalclub in Voorschoten. De club was gelieerd aan de parochiale Sint Josefgezellen, die zich bezighielden met vorming en met ‘ontspanning voor de jonge werkman’. Met de oprichting bewees pastoor Meijer een vooruitstrevend man te zijn, want sportbeoefening was in de twintiger jaren een omstreden zaak in katholieke kringen. Volgens de geestelijke autoriteiten kon een voetbalclub alleen maar dienen om ‘het kwaad tegen het kwaad te mobiliseren’. Toch had de nauwe band met de parochie ook zijn voordelen. De opstellingen van de elftallen werden door pastoor Meijer voorgelezen vanaf de preekstoel, uiteraard na het bidden van drie weesgegroeten voor de bekering van Rusland. In de beginperiode speelde S.L.C. alleen maar vriendschappelijke wedstrijden. In de Leidse Courant van 10 april 1923 stond het onthutsende bericht dat de Gemeenteveldwachter van Voorschoten een onbekende fiets had aangetroffen op het veld van S.L.C. Of deze desolate tweewieler ooit nog aan de rechtmatige eigenaar is overhandigd, is tot op de dag van vandaag een mysterie.
Op 15 september 1925 werd besloten de voetbalvereniging los te koppelen van de Sint Josefgezellen. Voetbalvereniging Laurentius (V.V.L.) was geboren! In de beginperiode speelden bekende dorpsgenoten als de heren Niersman en van Aken een belangrijke rol in de club. In 1933 werd een atletiekafdeling opgericht. Het ledental passeerde de honderd. De vrijwilligers die in deze crisistijd werkloos waren, bouwden een prachtige kantine. Financieel ging het goed met de vereniging. Op de jaarlijkse vergadering van 1936 kreeg de penningmeester een hartelijk applaus, nadat hij had medegedeeld dat er nog Fl. 13,05 in de kas zat.
Een donkere periode volgde, want de oorlog brak uit. De velden werden in beslag genomen en gebruikt voor wedstrijden en trainingen van militairen. De fietsenstalling bij het terrein kostte inmiddels 50 cent per jaar, welke in twee termijnen betaald mocht worden. Korte tijd later veroorzaakte de plaatsing van een urinoir op het sportveld de nodige commotie in het dorp. Een bestuurscrisis kon maar ternauwernood worden ontweken. Dat was nog niet alles. Ten gevolge van de oorlog had niemand contributie betaald in 1944. Het kastekort bleek zodanig groot, dat er fusiebesprekingen moesten worden gehouden met dorpsgenoot Rouwkoop! Het feest ging niet door. V.V.L. bleef zelfstandig en betrok een complex aan de Elstlaan. De club werd uitgebreid met handbal, tafeltennis en gymnastiek, waarna de naam werd veranderd in Sportvereniging Laurentius Voorschoten. S.V.L.V. telde inmiddels meer dan 200 leden. In 1953 ging een lang gekoesterde wens in vervulling. De waterleiding bereikte het voetbalcomplex, waardoor de spelers zich niet meer thuis hoefden om te kleden. Ondanks deze unieke voorziening, viel de Elstlaan ten prooi aan de huizenhonger van de oprukkende bevolking. In 1958 verkaste de vereniging naar het Burgemeester v.d. Hoevensportpark. In datzelfde jaar verscheen het clubblad voor het eerst in kleurendruk en kwam de kantine in aanmerking voor een zg. ‘Verlof A-vergunning’! S.V.L.V. rukte op in de vaart der volkeren!
Bij het 40-jarig bestaan werden drie nieuwe lichtmasten aangeschaft, terwijl korte tijd later het 300-ste lid kon worden ingeschreven. De plannen voor een nieuwe tribune begonnen inmiddels vastere vorm te krijgen. Een massale papieractie werd op touw gezet, maar het duurde nog enkele jaren voordat de overdekte kolos uit de grond kon worden gestampt. Aan het begin van de jaren ’70 telde het verenigingsbestand 500 zielen. Niet alleen was het damesvoetbal van start gegaan, ook het zaterdagvoetbal voor senioren en het zaalvoetbal groeiden als nieuwe loten uit de roodgroene stam. Voor de zoveelste keer liepen de besprekingen met Randstad Sport over een fusie vast. Derhalve vierde S.V.L.V. als zelfstandige vereniging in 1975 haar 50-jarige jubileum.
Nadat een recordaantal van 700 leden was bereikt, nam het ledental van de club in de jaren ’80 af. Er was inmiddels een derde Voorschotense voetbalvereniging opgericht, waardoor de spoeling dunner was geworden. Op de valreep, in 1993, promoveerde SVLV voor het eerst in haar bestaan naar de derde klasse van de KNVB! Voor de zoveelste keer werden fusiebesprekingen gehouden, zij het nu met succes! Na de samensmelting van S.V.L.V. en Randstad Sport op 1 juli 1996, ging S.V.L.V. één jaar later op in Voorschoten '97. De club voor jonge werkmannen was definitief voltooid verleden tijd.
